وجاخ کور یا اجاق کور

علی کولیوندزاده: در ایران باستان هر خانواده دارای اجاقی بوده که شبانه روز آتش آن بایستی روشن می بود و هیچگاه نباید آن اجاق خاموش می ماند. 

وظیفه ی روشن نگهداشتن اجاق بر عهده ی پسر بزرگ خانواده بوده است. در میان لکهای امروزی "آب ریختن در آتش و اجاق های نان پزی" از بزرگترین اشتباهات و گناهان محسوب می شود و اگر بزرگتری این عمل را مشاهده نماید به شدت شخص گناهکار را تنبیه می نماید. مادرانی را هستند که از دیدن چنین عمل اشتباهی از طرف کودکان سخت بر آشفته می شوند وآنها را تنبیه می کنند . لک ها کسانی را که پسر ندارند اجاق کور (وجاخ کور) می نامند و این یعنی از نعمت پسری که اجاقشان را روشن نگهدارد محرومند. و حتی به کسانی که پسران بی لیاقتی دارند نیز می گویند: وجاخ باوه ت کوره =اجاق پدرت خاموش!